از پس شیشه عینک استاد

سرزنش وار به من می نگرد

باز از چهره من می خواند

که چه ها در دل من می گذرد




می کند مطلب خود را دنبال

بچه ها عشق گناه است گناه

وای اگر بر دل نو خواسته ای

لشکر عشق بتازد بیگاه




می نشینم همه ساعت خاموش

در دلم با غم تو دنیایی ست

ساکتم گرچه به ظاهر اما

در دلم با غم تو غوغایی ست




مبصر امروز چو اسمم را خواند

بی خبر داد کشیدم غایب

رفقایم همگی خندیدند

که جنون گشته به طفلک غالب




بچه ها هیچ نمی دانستند

که من آنجایم و دل جای دگر

من به یاد تو و آن روز بهار

که تو را دیدم با جامه ی زرد




من به یاد تو و آن خاطر ه ها

یاد آن لحظه که بگذشت چو باد

که در این وقت به من می نگرد

از پس شیشه عینک استاد

با خیالت خوشم از اول زنگ